مثلا دیگه از هیچ کس ننویسم و احساساتم رو خاک کنم و بی توجه بهشون باشم.
شاید یه نوعی از مبارزه باشه.مبارزه با هر چیزی!
یا مثلا دیگه با زبونم از پشت به دندون هام فشار نیارم
یا بیخیال باشم نسبت به درد توی استخون هام
یا اینکه کالباس توی ساندویچ هامو درنیارم!
یا بیشتر درگیر زندگی خودم بشم.غرق بشم توی خودم.
بیشتر دنیای خودمو دوست داشته باشم و بیشتر برای خودم باشم.
یا بیشتر برای "خودم" وقت بذارم این دفعه.
به نام او...
اخر هفته ی خوبی نیست
هفته ی خوبی هم نبود.سرحال نبودم این هفته رو.
الان هم صدای اذان میاد و همین قدر داره دلگیر تر میشه این غروب
خیلی چیزها هست که هنوز فکر میکنم از حساسیت بالای منه
مثلا اینکه با قاشق غیر چوبی تو قابلمه تفلون رو هم بزنیم یا الکی ناراحت شدن هام از پنهون کردن یا بیان نکردن یا حتی جا به جایی های قبل خواب یا خیلی چیز های دیگه...
شاید خودمم همین جوری ام
من هنوزم دارم تلاش میکنم تو بی تفاوت تر شدنم...ولی فعلا اسیب هاش فقط به خودم بازم میرسه...
میخام درگیر روزمرگی بشم و بی تفاوت به همه چی!
هیچ وقت از درون قبول نکردم که قراره یه دامپزشک بشم
هیچ وقت دلم نخواست "دکتر"صدام کنن
هیچ وقت دلم نخواست با حیوون ها ارتباط برقرار کنم
و خیلی چیز های دیگه که دلم نخواست...
کلینیک واسم حوصله سر بر شده؛تمایل ندارم چیزی یاد بگیرم ازش!
احساس دور بودن از اون جمع و اون تفکراتو دارم...
دانشگاهو هم به زور میرم و برمیگردم و واقعا انگیزه ای نیست...
دامپزشکی دور ترین چیز از من تو زندگیم بود و هنوزم هست و احتمالا خواهد بود!
یه حس دور که دلم نمیخاد حتی بهش نزدیک هم بشم...
وسط یه دریای بزرگ گم شدم انگار با یه قایق کوچیک...
به نام او...
دوباره انقدر حرف تو سرم هست که نمیتونم مرتبشون کنم و بنویسم یا بگم.
مثلا اتفاقات این دو روز،درس هام،کار هام،سرشلوغی های الکی که دور خودم درست کردم،یکسری خاطرات خیلی قدیمی که با یه اهنگ اومده تو ذهنم،حتی اون فیلم بچگی هام که خیلی ها انگار دیگه هیچ وقت نمیخوان که باشن یا حتی خاطرات پارسال و این روز و شب هاش...
که چقدر حرف زدن پارسال هم سخت بود و چقدر گریه کردن تو یه پارک تو یه جای دور از خونه، آسون!
اون دختر پسری که نرمش میکردن و یا حتی کلاغا و حتی جایی که نشستیم و گربه های دورمون
یا حتی گفتن اینکه "ماهی؛مری داره "با گریه ولی خیلی جدی!!
آب هویچی که بعدش تو میدون حر خوردیم و نهار طرقی و اون امام زاده و بعدش هم اولین تئاتری که تو بلیطشو برام خریده بودی و تئاتر، سالن شهرزاد بود.
بیشتر حرف های اون روز یادمه؛حتی حرف های روز های بعدش و تلاش و ترس برای درست رفتن راه!
شاید الان که فکر میکنم درست ترین کاری که تو زندگیم کردم تو این چند سال حرف های اون روز تو پارک بود
حالا که به یه سال قبل نگا میکنم حس میکنم که چقدر عوض شدم و تغییر کردم...
زندگی همش یه شرایط هایی رو ایجاد میکنه که انگار مجبوری باهاش بچرخی:)
اکیپ های دانشگاه همش برام بی مفهوم ترین چیز بودن!
حتی قبل رفتنم به دانشگاه!
بودن با پسر و دختر هایی که فقط برای وقت گذرونی عه و اکثرا هیچ پایانی نداره و حتی خیلی وقت ها خوش هم نمیگذره و فقط جنبه ی تظاهر و فخر فروشیِ زندگی گذشته ی هر ادمو داره!
مثلا دغدغه ی این که امروز فلان مانتو با فلان رنگ رژ و فلان کیف و کفش رو بپوشم که شاید اقای xخوشش بیاد!
یا اینکه فلان پسر بهم نگاه کرد!اون یکی سلام کردم!این یکی اسمم رو بلد بود و ...
نمیخام بگم من خیلی فلانم و اینا ؛ نه !
ولی هیچ وقت نمیتونم آدم هایی با این دغدغه هارو بفهمم؛حتی اگه مجبور باشم باهاشون زندگی کنم!
شاید یه لبخند بزنم به چیز هایی که با ذوق تعریف میکنن برام و براشون خیلی مههمه و بخش بزرگ زندیشونو تشکیل داده، ولی تو دلم حسرت میخورم که چقدر دغدغه های کوچیکی دارن برای خودشون و دارن شنا میکنن تو اون ها !!
میدونی چیه
بیشتر وقت ها حس میکنم همه دارن همدیگرو سرگرم میکنن تو ظاهر ولی هیچ دوستی و دلسوزی ای پشت هیچ کدومشون نیست! اکثراً البته...
