نمیدانم

شاید دو سالی میشه که اینجا نیومده بودم.اصلا گم کرده بودم راهش رو.ولی حالا شاید بیشتر بیام.که بنویسم برای تخلیه روانی خودم.

از روزی که از اینجا رفتم درگیری های روحی زیادی پیدا کردم.رفتم تا اونهارو به ننویسم و فراموش کنم.ولی تلخی های زندگی فراموش نمیشن.میشینن یه گوشه و هر از چند گاهی بهت نگاه میکنن.

حالا منم بهشون نگاه میکنم.چون من تلاش کردم برای این دیدن.چون هزینه های زیادی کردم.

من خودم رو از دست دادم تا بتونم خودم رو پیدا کنم.خیلی کلیشه ایهه ولی واقعا همین بوده.

میخام برم هرمز هفته ی بعد.شاید واستون بنویسم از حال و هواش...